‘Jij bent hier al zo lang mee bezig, voor jou gaat dit natuurlijk gewoon vanzelf…’
We hadden het over stappen durven zetten en waarde(n)volle acties uitvoeren.
Over het aangaan van spannende dingen en niet blijven wachten tot het niet meer eng of ongemakkelijk is. ‘Je kan het ook oncomfortabel!’ zei ik. ‘Dat wil niet zeggen dat dat vanzelf gaat, het vraagt werk en oefening. Beginnen met kleine dingen om te ervaren dat je hoofd het van tevoren soms toch echt groter maakt dan het werkelijk is. En ja, je zult geconfronteerd worden met je eigen overtuigingen en deze gaan bevragen en soms zelfs omvormen. Maar je gaat merken dat je tot meer in staat bent dan je zelf soms gelooft en dat je achteraf zelfs trots op jezelf kunt zijn!’
Dit thema kom ik regelmatig tegen in de sessies met cliënten. Vaak hoor ik hoe mensen dingen uit de weg gaan omdat ze niet goed kunnen voorspellen hoe het gaat lopen, bang zijn dat het ongemakkelijk wordt en ze misschien wel een flater slaan. En soms is dat prima en kan je er best mee leven dat je iets dan niet doet. Maar vaker geven mensen aan dat ze het lastig vinden omdat ze eigenlijk echt wel willen en zich schuldig voelen naar zichzelf omdat ze weten dat hun gedachten er voor zorgen dat ze toch vervallen in niet helpende coping mechanismen. De eerste stap is vaak gaan oefenen met het aangaan van ongemakkelijke situaties. En nee, dat is niet meteen tegen je nieuwe schoonmoeder zeggen dat haar karbonades echt te hard gebakken zijn of ijsbaden nemen. Het begint vaak met kleine dingen. Ga eens expres in de langste rij staan bij de supermarkt, stel een vraag met je mond vol of trek 2 verschillende sokken aan onder je korte broek. Krijg je al de kriebels bij het idee? Mooi! Dan is het een goede oefening voor je! Je zal merken dat de ideeën die jouw brein creëert bij deze situaties veel erger zijn dan de werkelijkheid.
Het allerleukst vind ik de situaties die je spontaan tegenkomt in je dagelijkse leven. Zo waren het bij mij deze week de kommetjes in de kast. Want, om even terug te komen op de opmerking bovenaan, natuurlijk blijf ook ik hier nog regelmatig tegenaan lopen en mee oefenen. Ik heb hele leuke blauwe en groene kommetjes in mijn keukenkast. Die moesten van mij om en om gesorteerd gestapeld worden. Maar ik woon niet alleen in huis, dus gebeurt het regelmatig dat die kommetjes ineens random gestapeld in de kast staan. Horror! Afgelopen week kreeg ik te horen: ‘Heb je nu expres niet het bovenste kommetje gepakt zodat het weer klopt?’ Ai, betrapt. En ja, waar gaat het nu eigenlijk om? Natuurlijk zijn beide opties prima, om en om of juist random gestapeld, de functie blijft hetzelfde. Maar ik zag er nu wel een leuke oefening in voor mezelf. Dus let ik niet meer op hoe ik de kommetjes stapel en bewonder ik de stapel zoals hij is. En trek ik mijn arm terug als deze uit automatisme toch richting die kommetjes gaat om ze te herschikken.
Herken je jezelf in dit verhaal? Vind je het leuk om hier samen met anderen mee aan de slag te gaan?
Eind oktober starten mijn groepstrajecten voor hoogbegaafde VO’ers en HBO/WO’ers.
Kijk voor meer info hier!
Reactie plaatsen
Reacties